چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را / که کس آهوی وحشی را از این خوشتر نمی‌گیرد

چراغ خویش برافروختم که دست کلیم / در این زمانه نهان زیر آستین کردند

نرسد هیچ‌کس ای جان به گرفتاری جامی / زین همه عاشق بیدل که گرفتار تو بینم

فکر صائب، نظرش دیده و دانسته که چیست / هرچه بر تخته تقدیر الهی رقم است

هم‌زمان با رشد ادبیات در هند، شیراز هم از دیدگاه ادبی توسعه یافت و تبدیل به مادرشهر شد.

شاهان صفوی در ترویج نفوذ زبان ترکی در ایران سهم فراوان داشتند ولی به زبان فارسی نیز کتاب نوشته یا شعر گفته‌اند.

هنرمندانی چون رضا عباسی در زمان شاه عباس و بهزاد در زمان شاه اسماعیل از مفاخر هنر این دوره‌اند

سبک شعر وحشی بافقی حدّ واسط سبک عراقی و سبک هندی است و مهم‌ترین شاخصه‌اش واقع‌گرایی است

 گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل / با یاد تو افتادم از یاد برفت آن‌ها

 گر بزنندم به تیغ در نظرش بی‌دریغ / دیدن او یک نظر صد چو منش خون‌بهاست 

باری به چشم احسان در حال ما نظر کن / کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را

 هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد / چشمش بر ابرو افکند باطل کند محراب را

بر ستمگر بیشتر دارد اثر، تیغ ستم / عمر، کوتاه از تعدی می‌شود سیلاب را

هر سحر از عشق دمی می‌زنم / روز دگر می‌شنوم برملا

دل از شکسته بالی وز سرکشّی گلبن / چون نقش پایی آخر بر خاک آشیان بست

ابر اگر از طینت اهل جهان آگه شود / قطره‌سازی را بدل سازد به پیکان ساختن