افسرده = منجمد / کنف = کناره / تفرید = کناره گرفتن از خلق و تنها شدن / شیدا = دلداده

جُل = پوشش / معارض= بی رقیب / شگون = میمنت / کلک = آتشدانی از فلز یا سفال 

آخته = برکشیده / غایتی = منسوب به غایت / مرز = کرانه / محظوظ = بهره ور 

غرس = کاشتن درخت و گیاه / روایی = اعتبار / اهتمام = سعی / افسرده = بی‌ذوق و حال 

مرا چو چین سر زلف تو به دام آورد / نظر به دانه‌ی خال بتان چین چه کنم

به روز حشر گرَم بی تو در بهشت آرند / چه جای حور بود جنت برین چه کنم

گشاده ابروی مشکین تو کمان ستم / گشاد بر دل من ناوک از کمین چه کنم

من از هوای تو ای سرو راستین چه کنم / من از جفای تو ای جان نازنین چه کنم

موج شراب و موجه‌ی آب بقا یکی است / هرچند پرده‌هاست مخالف، نوا یکی است ( تناسب - جناس )

از حرف خود به تیغ نگردیم چون قلم / هرچند دل دو نیم بود، حرف ما یکی است ( کنایه - تشبیه )

این ما و من نتیجه‌ی بیگانگی بود / صد دل به یکدگر چو شود آشنا، یکی است ( حسن‌تعلیل - تضاد )

در چشم پاک‌بین نبود رسم امتیاز / در آفتاب سایه‌ی شاه و گدا یکی است ( اسلوب معادله - مجاز )

برآوَرَد ز گریبان آسمان‌ها سر / سری که خاک شود در گذار زنده‌دلان

 آن‌که شام زندگانی شمع بالینم نشد / کی پس از مرگم چراغی بر  سر گور آورد؟

به نامرادی از خدمت تو محرومم / ولی چه چاره کنم چون مراد چرخ این است؟

من نه مجنونم که خواهم روی در صحرا کنم / خویش را مشهور سازم یار را رسوا کنم

چند غم در دور من گرد آوری / تا به گردم روز و شب آرَد طواف؟

 چند بافی بهر من از غم پلاس؟ / چند سازی بهر من از غم لحاف؟

 وعده‌های تو دروغ اندر دروغ / لاف‌های تو گزاف اندر گزاف

 گاهم از شادی لباسی هم بدوز / بستری از شادمانی هم بباف