گام به گام علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | استاد عطاءاله روشنی

بر مرگ دلخوش است در این واقعه مرا / کآب حیات در لب یاقوت‌فام اوست

دانی کدام خاک بر او رشک می‌برم؟/ آن خاک نیک‌بخت که در رهگذار اوست

آن نه زلف است و بناگوش که روز است و شب است / وآن نه بالای صنوبر که درخت رطب است

آب از نسیم باد زره‌روی گشته گیر / مفتول زلف یار زره‌موی خوش‌تر است

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست / کلاهداری و آیین سروری داند

تو بندگی چون گدایان به شرط مزد مکن / که دوست خود روش بنده‌پروری داند

غلام همت آن رند عافیت سوزم / که در گداصفتی کیمیاگری داند

مدار نقطۀ بینش ز خال توست مرا / که قدر گوهر یکدانه جوهری داند

خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود                                                                                        گر تو بیداد کنی شرط مروت نبود

گر مدد خواستم از پیر مغان عیب مکن                                                                                        شیخ ما گفت که در صومعه همّت نبود

چون طهارت نبود کعبه و بتخانه یکی است                                                                                        نبود خیر در آن خانه که عصمت نبود

ما جفا از تو ندیدیم و تو خود نپسندی                                                                                        آن چه در مذهب ارباب طریقت نبود