نعمت‌های الهی برای استفاده‌ی انسان‌ها آفریده شده‌است.

استفاده از امکانات خدادادی برای زندگی بهتر به معنی دنیا طلبی است.

هر طور که بخواهیم می‌توانیم از اموال حلال خود استفاده کنیم.

اسراف کردن موجب از بین رفتن برکت در زندگی انسان می‌شود.

سال گذشته پدرم خودروی فرسوده‌ی خانواده را فروخت تا به‌جای آن، خودرویی امروزی‌تر بخرد. وی برای انجام این کار مبلغ زیادی هزینه کرد.

یکی از دوستان برادرم برای برگزاریِ مراسم ازدواج خود، علی‌رغم آن‌که خودروی خوبی در اختیار داشت، هزینه‌ی زیادی کرد تا خودرویی لوکس کرایه کند.

یکی از اقوام ما که به تازگی اثاث منزلش را عوض کرده بود، برای آن‌که نوعِ چیدمان اثاث منزل خود را به تصویر خانه‌ی یکی از ستارگان مشهور تلویزیون شبیه‌ کند، مجدّداً هزینه‌ی زیادی کرد.

یکی از اقوام ما هر بار که خانواده را در میهمانی دور هم جمع می‌کند، دو نوع غذا را به تعداد همه‌ی میهمانان تهیه می‌کند که مجبور می‌شود پس از میهمانی نیمی از آن‌ها را دور بریزد. 

اشخاصی که خود را برای مرگ آماده نمی‌کنند و توشه‌ای نمی‌فرستند.

آنان که خدا را صرفاً در آسمان‌ها می‌دانند و نه در زندگی روزمره.

کسانی که خوشی‌های دنیایی را بلااستثنا دامی برای انسان می‌دانند.

مردمانی که دین را در خدمت دنیای خود درآورده‌اند و از آن استفاده می‌کنند.

اگر باعث کمبود محصولی شود، قیمت آن را بیهوده بالا می‌برد.

به معنای آن است که چیزی را فراتر از حدّ نیاز خود تهیه کنیم.

ارتباطی با اسراف نعمت‌ها ندارد امّا گناهی بزرگ است.

ممکن است باعث وابستگی کشور به دیگر کشورها شود.