جزوه فارسی 2 - درس هفدهم : خاموشی دریا | استاد سعید جعفری

از شعله به‌خاطر روشنایی‌اش سپاس‌گزاری کن / اما چراغدان را هم / که همیشه صبورانه در سایه می‌ایستد، از یاد مبر.
 

ماهی در آب خاموش است و / چارپا روی خاک هیاهو می‌کند و / پرنده در آسمان آواز می‌خواند.
 

آدمی اما / خاموشی دریا و / هیاهوی خاک و / موسیقی آسمان را در خود دارد.
 

هنگامی که / در فروتنی، / بزرگ باشیم، / بیش از هم به آن نزدیک شده‌ایم. 
 

از شعله به‌خاطر روشنایی‌اش سپاس‌گزاری کن/ اما چراغدان را هم/ که همیشه صبورانه در سایه می‌ایستد ، از یاد مبر.
 

ممکن از ناممکن می‌پرسد :/ «خانه‌ات کجاست؟»/ پاسخ می‌آید :/ «در رؤیای یک ناتوان».
 

گریه کنی اگر/ که آفتاب را ندیده‌ای/ ستاره‌ها را هم/ نمی‌بینی.
 

ماهی در آب خاموش است و .../ آدمی ،/ اما خاموشی دریا و/ هیاهوی خاک و/ موسیقی آسمان را در خود دارد.
 

ز یکی پسته دهانی ، صنمی بسته دهانم / چو برویید نباتـش چو شکر بست‌ زبانم (نبات : گیاه)
 

میوه‌های لطیف طبع فریب / از ری انگور و از سپاهان سیب
 

شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست / صلای سرخوشی ای صوفیان باده پرست
 

ای سرو بلند بوستانی / در پیش درخت قامتت پست
 

شرق از آن خداست / غرب از آن خداست / سرزمین‌های شمال و جنوب نیز از آن خداست. (واو ربط)
 

یک پرنده باید پرواز را بیاموزد و آزادی در نهاد اوست. (واو عطف)
 

 پرواز روح و اندیشه مانند پرواز جسم می‌تواند تحقق‌پذیر باشد. (واو ربط)

 

تو شکر خدا کن به هنگام رنج و شکر او کن به وقت رستن از رنج. (واو ربط)