جزوه فارسی 2 - درس ششم : پرورده ی عشق | استاد روشنک گلدوست

عشق خوش است ار مساعدت بود از یار/یار مساعد نه اندک است نه بسیار

پرستش به مستی است در کیش مهر/برون اند زین جرگه هوشیارها 

عقل در کوی عشق نابیناست/عاقلی کار بوعلی سیناست

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی/ عشق داند که در این دایره سرگردانند

صنمی اگر جفای کند آن جفا نباشد / ز صنم وفا نجویی که در او وفا نباشد 

ز حبیب خود شنیدم که به پیش ما حبابی / به از آن وجود باشد که در آن هوا نباشد 

چو به حسرت کلت گِل شوم از گلم گیاهی / ندمد که بوی مهر تودر آن گیا نباشد

ملکم بگفت سلمان به دعا شب وصالش / بطلب که حاجت الاّ به دعا روا نباشد 

گوشه ابروی توست منزل جانم / خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد

تا چه کند با رخ تو دود دل من / آینه دانی که تاب آه ندارد

دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری / جانب هیچ آشنا نگاه ندارد

خون خور و خامش نشین که آن دل نازک / طاقت فریاد دادخواه ندارد

سماعم ساقیان را کرده مدهوش/مقنّی را شه دستان فراموش

درکش رمیدگان را محنت رسیدگان را/زان جذبه‌های جانی ای جذبه تو غالب

آن روز پر عجایب وان محشر قیامت/گشته ست پیش حسنت مستغرق عجایب

خنیده به گیتی به مهر و وفا/ز اهریمنی دور و دور از جفا

هر شب ز پی طالع بد تا به سحرگاه / قطره ز مژه بارم و سیّاره شمارم

جان طالب جمال دل‌افروز یار ماست / غافل که یار ما همه دم در کنار ماست 

جسم خاک از عشق بر افلاک شد / کوه در رقص آمد و چالاک شد

قناعت کن ای نفس بر اندکی / که سلطان و درویش بینی یکی