جزوه علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | استاد بیژنی

باد ها بی کارند / ابرها خشک  و خسیس / هق هقِ گریه خود را خوردند

در چراغ دو چشم او زد تیغ / نامدش کشتن چراغ دریغ 

ما آبروی فقر وقناعت نمی بریم / با پادشه بگوی که روزی مقدر است 

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه / کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود 

دگرباره خیاط باد صبا / بر اندام گل دوخت رنگین قبا

آمدی با تاب گیسو تا که بیتابم کنی / زلف را یکسو زدی تا غرق مهتابم کنی 

سنبلش غارت ایمان نکند چون نکند / لب لعلش مدد جان نکند چون نکند 

کجا رواست که یک‌جا رود به دامن گلچین / گلی که بلبل مسکین کشید زحمت خارش

بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است / که بیند خیر از آن خرمن که ننگ از خوشه‌چین دارد 

چه قیامت است جانا که به عاشقان نمودی! / دل و جان فدای رویت، بنما عذار، ما را 

ز خامشی دهن غنچه پر ز زر شده است / سکوت جایزه دارد چرا نمی‌گیری؟

دوش بر یاد حریفان به خرابات شدم / خم می‌ دیدم، خون در دل و پا در گل بود 

حافظ از سرپنجۀ عشق نگار / همچو مور افتاده شد در پای پیل 

به تولای تو در آتش محنت چو خلیل / گوییا در چمن لاله و ریحان بودم 

تنگ شکر شود همه کام و دهان من / چون دل خیال آن بت شیریندهان کند 

پرده بردار ای قمر پنهان مکن تنگ شکر/ تا برِ سیمین تو احوال ما زرین کند 

سوی بوستانش فرستاده دریا / به دست صبا داده گردون مهارش 

گل امید من امشب شکفته در بر من / بیا و یک نفس ای چشم سرنوشت بخواب 

عارفی کو که کند فهم زبان سوسن / تا بپرسد که چرا رفت و چرا باز آمد؟

من آنم که در پای خوکان نریزم / مر این قیمتی دُر لفظ دری را