جزوه علوم و فنون ادبی 2 - درس یازدهم : پایه های آوایی همسان دو لختی | استاد ژالە وفایی

می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان / هجران بلای ما شد یارب بلا بگردان 

خون ما خوردند این کافردلان / ای مسلمانان چه درمان الغیاث

حال دلم ز خال تو هست درآتشش وطن / چشمم از آن دو چشم تو خسته شده است و ناتوان 

سحر بلبل حکایت با صبا کرد / که عشق روی گل با ما چه ها کرد 

مست شوند چشمها از سکرات چشم او / رقص‌کنان درخت‌ها پیش لطافت صبا

گر هست دلش خارا مگریز و مرو یارا / کاول بکشد ما و آخر بکشد ما را 

گردش این سایۀ من سخرۀ خورشید حق است / نی چو منجم که دلش سُخرۀ اِستاره شود 

ای که پس از هلاک من پای نهی به خاک من / از دل خاک بشنوی نالۀ دردناک من 

خورشید را کسوفی مه را بود خسوفی

گویند جمله یاران باطل شدند و مردند 

باطل نگردد آن کو بر حق کند تولا

گر سیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود

بنشستهام من بر درت تا بو که برجوشد وفا / باشد که بگشایی دری گویی که برخیز اندر آ

از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه / اِنَی رایتُ دهراً مِن هِجرِکَ القیامَه 

ای باد بی‌آرام ما با گل بگو پیغام ما / کای گل گریز اندر شکر چون گشتی از گلشن جدا 

عاشقان را شد مُسلّم شب نشستن تا به روز / خوردنی و خواب نی اندر هوای دل‌فروز

تا چند گویی ما و بس کوته کن ای رعنا و بس / نه خود تویی زیبا و بس ما نیز هم بد نیستیم 

آخر نگاهی باز کن وقتی که بر ما بگذری / یا کبر منعت می‌کند کز دوستان یاد آوری 

آیینه ای طلب کن تا روی خود ببینی / وز حُسن خود بماند انگشت در دهانت 

بنگر ز هجرت چون شدم سرگشته چون گردون شدم / وز ناوکت پرخون شدم از من چرا رنجیدهای؟