جزوه فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | استاد روشنک گلدوست

سال ها شد که بیرون درت چون حلقه ایم /بر در تو حلقه بودن هیچ عاری هست نیست 

بر در اندیشه ترسان گشته ایم از هر خیال   _ خواجه را در این جا خیالی هست عاری هست نیست 

روضع خلا برین خانه درویشان است  / مایه محتشمی خدمت درویشان است  

نزد یزدان نه صباح است برادر نه مساء /چیز دگر بود و ما تبع آن دگریم 

تو را به گوهر دل کرده انند امانت دار/ ز دزد امانت حق را نگاه دار مخسب

روانت بی خبر ماند از حقایق/ تو را فردوس باقی نیست لایق

آنکه هفت اقلیم عالم را نهاد/هر کسی را هرچه لایق بود داد 

آن پری رو را چه لایق کلبه تاریک دل/ مردم چشم است،بنشانم به چشم روشنش

زلف او را اختیاری نیست در تسخیر دل / خودبه‌خود این رشته می‌گیرد گره از تاب‌ها 

رهایی از کف صیاد عشق ممکن نیست / کمند جای نفس می‌کشد گرفتارش 

کاه را بال و پر پرواز گردد کهربا / نیست در دست اختیاری سالک مجذوب را 

حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود/ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را

چنين گر آفتاب عشق سازد عام فيض خود   / جهان آب و گل را ميوه خامي نمي ماند

 دلی که آب شد از عشق برقرار بود / که گل گلاب چو گرديد پايدار بود
 

 همه عمر برندارم سر از این خمار مستی  / که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
 

چون شیشه عالمی همه گردن کشیده اند  /  تـا از شراب عشق که را سـرخ رو کنند