جزوه فارسی 3 - درس 16: کباب غاز | استاد سعید جعفری

افسرده = منجمد / کنف = کناره / تفرید = کناره گرفتن از خلق و تنها شدن / شیدا = دلداده

جُل = پوشش / معارض= بی رقیب / شگون = میمنت / کلک = آتشدانی از فلز یا سفال 

آخته = برکشیده / غایتی = منسوب به غایت / مرز = کرانه / محظوظ = بهره ور 

غرس = کاشتن درخت و گیاه / روایی = اعتبار / اهتمام = سعی / افسرده = بی‌ذوق و حال 

چو درج درد دین کردی ز فیض فضل حق دل را/ مترس از دیو اگر بر وی ز عصمت پاسبان بینی 

خلیل از نیستی چِبْوَد، تو با عشق آی در آتش/ که تا هر شعله‌ای ز آتش درخت ارغوان بینی 

عطا از خلق چون جویی گر او را مال دِه گویی/ به سوی عیب چون پویی گر او را غیب‌دان بینی 

ز یزدان دان نه از ارکان که کوته دیدگی باشد/ که خطی کز خرد خیزد، تو آن را از بنان بینی 

سبک‌سری که زند پیش بحر لاف وجود / اگر به باد دهد سر به جاست همچو حباب

چون تویی نرگس باغ از نظر چشم و چراغ / سر چرا بر من دل‌خسته گران می‌داری

 ما سپر انداختیم، گر تو کمان می‌کشی / گو دل ما خوش مباش گر تو بدین دل‌خوشی

گردون مرا ز محنت هستی رها نخواست / مرگم رسیده بود ولیکن خدا نخواست

گفتم چه خوش از کار جهان؟ گفت غم عشق / گفتم چه بود حاصل آن؟ گفت ندامت

دلا من قدر وصل او ندانستم تو می‌دانی / کنون دانستم و سودی نمی‌دارد پشیمانی

آهوی وحشی ا‌ست دل ، ز دیده میفکن / صید چو رفت از نظر، چه سود ندامت؟

امروز که در دست تو ام مرحمتی کن / فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت؟