جزوه فارسی 3 - درس 1: شکر نعمت | استاد سعید جعفری

ز گردش ماند پرکار فلک با آن سبک سیری / ندانم کی دل بی تاب خواهد برقرار آمد 

دلدار برگرفت نقاب از جمال خویش / با عاشقان نمود رُخ بی مثال خویش

چو منصور است حقیقت بود دلدار / نمود خویش را می دید برادر

هزار شکر خدا را چون تو دلداری / نمود روی به من بعد مدتی یاری 

عارفان ، دل را سفید از نقش هستی کرده‌اند / رنگ ، داغ عیب باشد جامۀ احرام را

حيرت شبنم درين گلزار عين حکمت است / رتبه بينايي هر کس به قدر حيرت است

وهم با وصف تو چون خورشيد و خفاشند راست / در چنين حيرت گرش سهوي فتد معذور باد

جاي حيرت نيست اهل عقل اگر مجنون شوند / حيرت از ديوانگان دارم که چون عاقل شدند

لحن مرغان را اگر واسف شوی / بر مراد مرغ کی واقف شوی

در سنا آفتاب پر نورم / در هجا ابر تند بارانم

اگر بايد به دشمن رايگان‌ دادن مطاع خود / مکن زنهار تا ممکن بود با دوستان سودا

حق است دين سيد و دين من اين بود / برهان واضح است و دليل مبين بود

تو می‌نشنوی ورنه در گوش عارف / چو طوطی‌ست دايم سخن‌ور شکوفه

اهل معنی یک قلم در ضبط اسرار خودند / موج ممکن نیست بیرون آرد از گوهر زبان

خدا را يافتم در پردۀ راز / يکی ديدم از او انجام و آغاز

ز صورت گر شوی فانی ازين معنی بقا يابی / ازين و آن چو بگذشتی همه نور خدا يابی

گویند بطی قصدی می‌کرد تا ماهی بگیرد. چون بارها بیازمود و حاصلی ندید، فروگزاشت.

خرگوش را بدید، آواز داد که: از کجا می‌آیی و حال وهوش چیست؟ گفت: در صحبت من خرگوشی فرستاده بودند، در راه شیری از من بستد. من شتافتم تا ملک را خبر کنم. شیر بخواست و گفت: او را به من نمای.

 پنج پایک سر خویش گرفت و پای در راه نهاد تا به نزدیک بقیّت ماهیان آمد، و تعذیت یاران گذشته و تحنیت حیات ایشان بگفت و از صورت حال اعلام داد. همگنان شاد گشتند.

دیگران در آن تحویل تأجیل و مسارعت می­نمودند و با یکدیگر پیش‌دستی و مسابغت می کردند، و خود به چشم عبرت در سحو و غفلت ایشان می‌نگریست.