جزوه فارسی 3 - درس 12: گذر سیاوش از آتش | استاد سعید جعفری

تا به کی گرم کنی رخش قضا جولان را / تنگ کردی به دلیران جهان میدان را 

عاقبت خشت سرای دگران خواهد شد / ای که شدّاد صفت سرزده ای ایوان را 

گر رعیت به هواداری سلطان نرود/ اعتباری نبود سلطنت سلطان را 

ایمنی خواهی اگر رشتۀ ایمان به کف آر / عاقل آن نیست که کامل نکند ایمان را 

کتاب شاهنامه همی خواندند در زوال مملکت ضهّاک و عهد فریدون.

خلق از مکاید فعلش به جهان برفتند و از کربت جورش راه غربت گرفتند.

مردان بار را به نیروی همّت و بازوی همیّت کشند، نه به قوّت تن.

ارتفاع ولایت نقصان پذیرفت و خذانه تهی ماند و دشمنان زور آوردند.

تیغ چشمش نکند دست هوس را کوتاه / تلخی مِی نشود مانع ساغرنوشی ( تشبیه - حس‌آمیزی )

دلم که در کف عشقت ز موم نرم‌تر است / چو وقت پند شود کم ز سنگ و آهن نیست ( استعاره - تشبیه)

چه لعبت است که از مهر ماه رخسارش / چو تار طرّه‌ی او روز من شب تار است ( جناس تام - ایهام تناسب )

وین نغمه‌ی محبت بعد از من و تو ماند / تا در زمانه باقی است آواز باد و باران ( تناسب - تشبیه )

چنین است سوگند چرخ بلند / که بر بی‌گناهان نیاید گزند

به من داد این تیر و چرخ اندکی / کزین دو کبوتر بیفکن یکی

چگونه ست ماه و شب و روز چیست؟ / بر این گردش چرخ سالار کیست؟

منگر بدین ضعیف تنم زآنکه در سخن / زین چرخ پرستاره فزون ست اثر مرا