آزمون آنلاین فارسی 1 - درس چهاردهم: طوطی و بقال | آزمون شماره 16020

سعدی که داد وصف همه نیکوان بداد / عاجز بماند در تو زبان فصاحتش 

امید لذت و عیش از مدار چرخ مدار / که در دیار کرم نیست ز آدمی دیٌار 

هر که را در خاک غربت پای در گل ماند ماند / گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

صد هزاران گل شگفت و بانگ مرغی برنخاست / عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

الف،ب،ه

ب،ج،د

الف،ج،د

الف،ج،ه

ویله: نعره / افسر: دیهیم / خطّه: شهر

اشباه: سایه / قهر: خشم / گبر: خفقان

جاه: مقام / پدرام: شاد / خُود: کلاه جنگی

 بهرام: سیّاره‌ی مرّیخ / عنان: دهانه / ندامت: قهر

خار و گل هر دو ز یک شاخ برآیند ولی / آن یکی مرهم جان و آن دیگری نیشتر است

هر دو گون زنبور خورد از محل / لیک شد زان نیش و زین دیگر عسل

از خطا گفتم شبی زلف تو را مُشک خُتن / می‌زند هر لحظه تیغی مو بر اندامم هنوز

زین عصا تا آن عصا فری است ژرف / زین عمل تا آن عمل راهی شگرف

از زبان نرم دشمن احتیاط از کف مده / بر حذر زِنهار «صائب» زین چَهِ خس‌پوش باش

می‌توان با چرب و نرمی, خصم را بستن زبان / ما ز خوی نرم , بر زخم دهن‌ها مرهمیم

چو نرم‌خو نشود خصم تندخویی کن /  که خاره نرم نماید چو تند گردد حل

خلق خصم حقّ و من خواهان حق / سخت نفرت کردم از خصمان حق