آزمون آنلاین فارسی 1 - درس چهاردهم: طوطی و بقال | آزمون شماره 15947

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم / سرزنش‌ها گر کند خار مغیلان غم نخور

ور نهد در ره ما خوار ملامت زاهد / از گلستانش به زندان مکافات بریم

با این همه هر آن که نه خواری کشید از او / هرجا که رفت هیچ کسش محترم نداشت

باز آ که چشم بد ز رخت دفع می‌کند / ای تازه گل که دامن از این خار می‌کشی

دو

سه

چهار

یک

صحبت نیکان بود اکسیر ناقص طینتان / می‌شود یاقوت در پیمانه گل ژاله ها 

هفت کوکب به کار او کوشند / خلعت تربیت بر او پوشد

گر دو صد عمر شود پرده نشین در معدن / خصلت سنگ سیه نیست که گوهر گردد

بی دیده کی شناسد خورشید را هنر / یا کوزه گر چه داند یاقوت را بها 

روی و ریا را مکن آیین خویش/ هر چه فساد است ز روی و ریاست

گفت عابد: کیستی، احوال چیست؟/ زان که با ناجنس نتوان کرد زیست

زنهار تا به سیرت طرّاران/ ارزن نموده، ریگ نپیمایی

بیرون سپید و دل‌سیهی همچو آینه/ یکرنگ و صاف گرد و رها کن منافقی