آزمون آنلاین فارسی 1 - درس هفدهم: سپیده دم | آزمون شماره 1574

یک

دو

سه

چهار

ای گلبن جوان برِ دولت بخور که من/ در سایۀ تو بلبل باغ جهان شدم

فراوان سخن باشد آکنده گوش/ نصیحت نگیرد مگر در خموش

کمال است در نفس انسان سخن/ تو خود را به گفتار ناقص مکن

گفتی ز سرّ عهد ازل یک سخن بگو/ آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم 

ماجرای دل خون گشته نگویم با کس/ زانکه جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم

روزگارا طاق ایوان فلک در هم شکن/ طاق ایوان گو ممان چون کسری عالم نماند

از لب لعل توام کار به کام است امشب/ دولتم بنده و اقبال غلام است امشب

تا بدیدم حلقۀ زلف تو روز من شب است/ تا ببوسیدم سر کوی تو جانم بر لب است 

آن مرد به طرف کوی فرو رفت. طرار دیگر بیامد و خر را برد.
 

 پس آن مرد در چاه فریاد کرد که در این چاه هیچ نیست.
 

صفحۀ سفیدی را باز می‌کرد و ارتجالاً انشایی می‌ساخت و با صدای گرم و رسا به اصطلاح امروزی‌ها «اجرا می‌کرد.»
 

از این ملاقات چند روزی گذشت و خسرو زیر پلاس مندرس جان سپرد و آن همه استعداد را با خود به زیر خاک برد.