آزمون آنلاین فارسی 1 - درس هفدهم: سپیده دم | آزمون شماره 369

ز قفای من و تو گرد جهان را بسیار/دی و اسفند مه و بهمن و آذر گردد

سوختم در محنت و درد و خطر/در میان آتشم آورده‌ای 

گم شد از من گم شدم از یاد او/ماند بر جا قصه بیداد او

هر چه کردم لابه و افغان و داد/گوش بست و چشم را بر هم نهاد 

آن دو انقلاب آسمان برین ( انقلاب )

دفتر روزگار ایران ( ایران )

درِ باغ روشنایی ( در )

کج‌فهم‌ترین دانش‌آموز کلاس ( دانش‌آموز )

خداوندا تو ایمان و شهادت / عطا دادی به فضل خویش ما را

که چشمم ز روی سعادت مبند / زبانم به وقت شهادت مبند

تو کز شوق شهادت غافلی، سیر گلستان کن / که ما را شاخ گل، شمشیر خون‌آلود می‌باشد.

فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی / کمینه ذره‌ی خاک در تو بودی کاج

ای گلبن جوان برِ دولت بخور که من/ در سایۀ تو بلبل باغ جهان شدم

فراوان سخن باشد آکنده گوش/ نصیحت نگیرد مگر در خموش

کمال است در نفس انسان سخن/ تو خود را به گفتار ناقص مکن

گفتی ز سرّ عهد ازل یک سخن بگو/ آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم 

آن مرد به طرف کوی فرو رفت. طرار دیگر بیامد و خر را برد.
 

 پس آن مرد در چاه فریاد کرد که در این چاه هیچ نیست.
 

صفحۀ سفیدی را باز می‌کرد و ارتجالاً انشایی می‌ساخت و با صدای گرم و رسا به اصطلاح امروزی‌ها «اجرا می‌کرد.»
 

از این ملاقات چند روزی گذشت و خسرو زیر پلاس مندرس جان سپرد و آن همه استعداد را با خود به زیر خاک برد.