آزمون آنلاین فارسی 1 - درس ششم: مهر و وفا | آزمون شماره 16945

مخور طعمه جز خسروانی خورش/ که جان یابدت زان خورش پرورش 
 

تا لبت گفته به من سرّ سخندانی را/ کرده سلطان سخن‌سنج قبول سخنم 
 

 نگشت آسایشم یک لحظه دمساز/ گهی از گربه ترسیدم گه از باز
 

می‌گریم و مرادم ازین سیل اشک‌بار/ تخم محبت است که در دل بکارمت

 زرش داد و اسب و قبا پوستین/  چه نیکو بود مهر در وقت کین (متمم)
 

 مرا در دل درخت مهربانی/  به چه ماند به گلزار خزانی (مفعول)
 

قضا را چنان اتفاق اوفتاد/ که بازم گذر بر عراق اوفتاد (مضاف‌الیه)
 

من و باد صبا نالان دو سرگردان بی‌حاصل/ من از افسون چشمت مست و او از تاب گیسویت (مضاف‌الیه)