آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 10801

شاد آن بود به

کاری زنم که

حافظ شود با

اخلاص نیست

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن / من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم / ز جام وصل می‌نوشم ز باغ عیش گل چینم

گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل / با یاد تو افتادم از یاد برفت آن‌ها

نه من سبوکش این دیر رندسوزم و بس / بسا سرا که در این آستانه سنگ و سبوست

 به تماشا تو مپندار که در چشم من است: $-UU--UU--UU--UU$

از جاه عشق و دولت رندان پاکباز: $-U-U--UU-U-U--$

 چه غم گر چون قلم گیرند مردم بر زبان ما را: $-U-U---U---U---U$

 ترکان چشم مستت، آورده‌اند رسمی: $--U-U----U-U--$

سرمست کسی باشد کو خود خبرش نبود 
سر / مَس / ت / کَ / سی / با / شد / کو / خو / د / خَ / بَ / رَش / نَ / بود

باز این دل دیوانه زنجیر همی بُرَّد 
با / ز / اینْ / دِ / لِ / دی / وا / نِ / زَن / جی‍ / ر / ه‍َ / می / بُ‍ / رَد

کوه‌ها را زِ تجلّی همه چون طور کنیم 
کو / ه / ها / را / زِ / تَ‍ / جَل / لی / هَ‍ / مِ / چُن / طو / ر / کُ / نیم

چون تیر همی پرّد از قوس تنم جانم 
چون / تیر / هَ‍ / می / پَر / رَد / از / قو / سِ / تَ / نَم / جا / نَم

خودخواه، آزرده، بچّگانه: خُدخاه، آزُردِ، بَچْچِگانِ

خواستار، مؤذّن، متجدّدانه: خاسْتار، مُؤَذذِن، مُتَجَددِدانِ

باده‌گساری، مقدّمه، نوحه‌خوانی: بادِگُساری، مُقَددَمِ، نوحِ‌ خانی

دیباچه، می‌خوارگی، خورشید‌عذار: دیباچِ، مِی‌خارِگی، خورشید عِذار