آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 16601

در رفتن جان از بدن، گویند هر نوعی سخن/ من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

عشق تو بربود ز من مایه مایی و منی/ خود نبود عشق تو را چاره ز بی‌‌خویشتنی

مقدار یار هم‌‌نفس چون من نداند هیچ کس/ ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

گر جان عاشق دم زند، آتش در این عالم زند/ وین عالم بی‌‌اصل را چون ذره‌‌ها بر هم زند

ای آن که غمگنی و سزاواری← _ _U U_ U _ U _ _ _

تقدیر که بر کشتنت آزرم نداشت←_ _ UU _ _ UU_ _ _ _ 

بت خود را بشکن خوار و ذلیل← UU_ _ UU _ _ UU_

دانه چو طفلی‌ست در آغوش خاک←_U_ _ UU _ _ UU _

الف _ ج

ب _ ه_

د _ ب

ه_ _ الف

هر سحر از عشق دمی می‌زنم / روز دگر می‌شنوم بر ملا

مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع / بسی پادشاهی کنم در گدایی

این چه نظر بود که خونم بریخت / وین چه نمک بود که ریشم بخست

گر گله از ماست شکایت بگوی / ور گنه از توست غرامت بیار

هر ذرّه که صبر یار خود خواهد کرد: هَر ذَر رِ کِ صَبرِ یارِ خُد خاهَد کَرد

مدّتی سجّاده تقوی به دوش انداختی: مُددَتی سَجادِیِ تَقوا بِ دوشَن داختی

اگر خواهی که خورشید از گریبانت برون آید: اَگَر خاهی کِ خُرشیدَز گَریبانَت بُرون ءایَد

پیش از اینت بیش از این اندیشه عشّاق بود: پیشَزینَت بی شَ زی نَن دیشِ یِ عُششاق بود