آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 8440

ساقیا برخیز و در ده جام را

سیلاب ز سر گذشت یارا

با جوانی سرخوش است این پیر بی‌تدبیر را

روزگار است این که گه عزّت دهد، گه خوار دارد

دل من همی داد گفتی گوایی/ که باشد مرا روزی از تو جدایی

در دام فتاده آهویی چند/ محکم شده دست و پای در بند

ز دست دیده و دل هردو فریاد / که هرچه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری نیشش ز پولاد / زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

تشنه را دل نخواهد آب زلال: تِش / نِ / را / دِل / نَ‌/ خا / هد / آ / بِ / زُ / لال

کریمان را به دست اندر درم نیست: کَ / ری / مان / را / بِ / دس / تَن / در / دِ / رَم / نیست

تمیز باید و تدبیر و عقل، آنگه مُلک: تَ‌ / میز / با / ید / وَ / تَد / بی / رُ / عقل / آن / گه / مُلک

تو را کِی میسّر شود این مقام: تُ / را / کی / مُ / یَ / سَر / شَ / وَد / این / مَ / قام

گذر از دست رقیبان نتوان کرد به کویت / مگر آن‌وقت که در سایه زنهار تو باشم

دوش گفتم بکند لعل لبش چاره من / هاتف غیب ندا داد که آری بکند

یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند / بی‌وفا یاران که بربستند بار خویش را

دیگری را در کمند آور که ما خود بنده‌ایم / ریسمان در پای حاجت نیست دست‌آموز را

هم‌نشینی با خدا خواهی اگر در عرش رب/ در درون اهل دل جا کن، کمال این است و بس

به فردا می‌دهی هر دم، مرا امید و می‌دانم/ که در شب‌های سودایت، امیدی نیست فردا را

جوابش گفت گفتا دام دارم/ ولی سیمرغ می باید شکارم

مجنون که به دیوانه‌گری شهرۀ شهر است/ در دشت جنون همسفر عاقل ما بود