آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 1791

بخندد همی باغ چون روی دلبر/ ببوید همی خاک چون مشک اذفر

بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی

با من بگو تا کیستی؟ مهری بگو، ماهی بگو/ خوابی؟ خیالی؟ چیستی؟ اشکی بگو، آهی بگو

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکیّ و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد/ این همه نقش در آیینۀ اوهام افتاد

آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی/ کار ما با رخ ساقی و لب جام افتاد

دردا که از آن آهوی مشکین سیه‌چشم/ چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات/ با دُردکشان هر که درافتاد برافتاد

بـِ دار اِی دوست دَس تَز مَن کِ طا قَت رَفت وَ پا یا بَم

بـِ دا رِی دوست دَست از مَن که طا قَت رَف تُ پا یا بَم

بـِ دا رِی دوست دَس تَز مَن کِ طا قَت رَفت وَ پا یا بَم

بـِ دا رِی دوست دَس تَز مَن کِ طا قَت رَف تُ پا یا بَم

U_ _ U U _ _ U _ _

U - U - U - - U - -

U_ _U_ U_ _UUUU _U_

U _U_ _UUUU_U_ _ _

ای آن که غمگنی و سزاواری← _ _U U_ U _ U _ _ _

تقدیر که بر کشتنت آزرم نداشت←_ _ UU _ _ UU_ _ _ _ 

بت خود را بشکن خوار و ذلیل← UU_ _ UU _ _ UU_

دانه چو طفلی‌ست در آغوش خاک←_U_ _ UU _ _ UU _