آزمون آنلاین فارسی 1 - درس دوم: از آموختن، ننگ مدار | آزمون شماره 15634

یک

دو

سه

چهار

زر به کسی ده غرض کش بود آسیا و زر/با خجلی و مفلسی هیچ مکن معامله

عذری بنه ای دل که تو درویشی و او را / در مملکت حسن سر تاجوری هست

از جمال و از کمال لطف فقر/تا سحرگه بوده ام مدهوش من

رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار/دستم اندر ساعد ساقی سیمین ساق بود

زیبا شود به کارگه عشق کار من / هر گه نظر به صورت زیبا کنم تو را

کسی کاو هوای فریدون کند / سر از بند ضحاک بیرون کند

نخست از من به خوابی دل ربودی / به بیداری هزارم غم فزودی

گل اندک عمر و چندان باد در سر / چگونه خنده ناید گلستان را

و آن‌چه می‌گویم نه از برای آن می‌گویم تا بر رأی ملک در حادثه خویش خطایی ثابت کنم یا عیبی به جانب او منسوب گردانم، اما حسد جاهلان در حق ارباب هنر و کفایت رسمی معلوف و عادتی مستمر است.

چنان که ملاطفت کرد و پرسیدش از کجایی و چه نامی و صنعتی دانی، در قعر بهر مودّت چنان غریق بود که مجال نفس زدن نداشت.

این اندیشه بر او غالب شد تا آن‌جا که حماقت طبع و سخاوت رای اوست، فرصتی دیگر می‌جوید که صریح گفتن از ادب بندگی دور افتد و الّا اظهار کردنی.

صواب آن است که هر دو تن حق طلبید که صاحب حق را مظفّر باید شمرد، اگرچه حکم به خلاف هوای او نفاذ یابد و طالب باطل را مخزول پنداشت.