آزمون آنلاین فارسی 1 - درس هشتم: سفر به بصره | آزمون شماره 15860

گرد لعل تو همی گردد شکر /نی طمع دارد از آن لب ها شکر 

دل گرفتۀ من همچو ابر بارانی / گشایشی مگر از گریۀ شبانه گرفت

چون کوه نشستم من با تاب و تب پنهان / صد زلزله برخیزد آن گاه که برخیزم

مادر ای آفتاب هستی بخش / زیر پایت بهشت جاوید است

عروس خاطر من نیست زان قبیل که او/به جز قبول جنابت کند قبول صداق

ای دل چو زمانه می کند غمناکت / ناگه برود ز تن روان پاکت

از رنج کشیدن آدمی حر گردد / قطره چو کشد حبس صدف در گردد

این همه غم کز دل پرخون خورم / چون نه من آورده ام من چون برم

پس برخواست از کودک عذرها خاست.

همه بر پای خواستند اگر خاستند یا نه

آن گونه که ترس از دل ایشان برخاست.

بی نفخ صور، خواسته تا عرش اعظم است.

بیندیش از آن طفلک بی پدر/ وز آه دل دردمندش، حذر
 

مشک از چین و شکر از اهواز/ پشمک از یزد و باده از شیراز
 

تو هم ای شاخ بری آر که خوش تر شد/ ز دو صد سرو یکی شاخک بارآور
 

این هوا اندر کمین باشد چو بیند بی رفیق/ مرد را تنها بگوید هین! که مردک غافل است