آزمون آنلاین فارسی 1 - درس پنجم: بیداد ظالمان | آزمون شماره 16775

حافظ ز غم از گریه نپرداخت به خنده/ماتم‌زده را داعیه صور نماند ه ست

صبحدم مرغ چمن با گل نوخواسته گفت/ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت

زاهد شراب کوثر و حافظ پیاله خاست/ تا در میانه خواسته‌ی کردگار چیست

هم‌چو حافظ به خرابات روم جامه قبا/بو که در برکشد آن دلبر نوخاسته‌ام

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز/  کان سوخته را جان شد و آواز نیامد

این مدعیان در طلبش بی‌خبرانند/ کان را که خبر شد خبری باز نیامد

افتادۀ تو شد دلم ای دوست دست گیر/ در پای مفکنش که چنین دل کم اوفتد 

در تفکر عقل مسکین پایمال عشق شد/ با پریشانی دل شوریده چشم خواب داشت 

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان/ چو علی که می تواند که به سر برد وفا را
 

به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب/ که علم کند به عالم شهدای کربلا را
 

 به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من/ چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا
 

گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی/ روا بود که ملامت کنی زلیخا را