آزمون آنلاین فارسی 1 - درس چهاردهم: طوطی و بقال | آزمون شماره 3122

پشیمان، درویش، خوار، مرد حق

پشیمانی، ژنده‌پوش، ناتوان، مردان کامل

تأسف، گدا، ناتوانی، مرد کامل

پشیمانی، ژنده‌پوش، خوار، تغییر کردن

آغاز عربده و سفاحت نهاد

از او آن صفت می‌زاید و از من این صورت می‌آید.

بر سبیل تلطّف جوابش باز داد.

من از وی در غضب نشوم و او از من صاحب ادب می‌شود.

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

عشق شوری در نهاد ما نهاد / جان ما در بوته‌ی سودا نهاد

 مطر با پرده بگردان و بزن راه عراق / که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد

دوش آگهی ز یار سفر کرده، داد باد / من نیز دل به باد دهم هر چه باد، باد

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد / هر کس که این ندارد حقّا که آن ندارد

 دل ز دنـیـا زودتــر گــردد جــوانــان را خــنــک / کـهنگـی از سـردی آب اسـت مانع کـوزه را

نه هر که تیغ زبان می‌کشد, جهان‌گیر است /  نه هر که لاف سخن می‏‌‏‌زند سخن‏‌‏‌دان است

بود در طینت بی‌مغز حفظ گفت‌وگو مشکل / برون ریزد دهانش هر چه انبان در شکم دارد

بـی خموشی نیست ممکن جان روشن یافتـن / کـوزه سـربـسـتـه مـی بـایـد شـراب نـاب را