آزمون آنلاین فارسی 1 - درس ششم: مهر و وفا | آزمون شماره 16699

بی‌مهر رخت روز مرا نور نمانده است/وز عمر مرا جز شب دیجور (تاریک) نمانده است

دی می‌شد و گفتم صنما عهد به‌جای آر/گفتا غلطی خواجه در این عهد وفا نیست

از دست و زبان که برآید/کز عهدهٔ شکرش به درآید

به بوی زلف تو دم می‌زنم در این شب تار/وگرنه چون سحرم، بی تو یک نفس نرود

مرا گمنامی از وحدت به کثرت می‌کشد صائب / وگرنه گوشهٔ عزلت کمین‌گاهی است عنقا را

از موج هلاوت دل مرغان چمن سوخت / هر چند فشاندند به خامی ثمرم را

به تردستی نگردد راست چون دیوار مایل شد / امارت چند خواهی کرد این فرسوده قالب را

رحم به تیره‌روزی صائب دل‌شکسته کن / دور کن از اِزار خود طرّهٔ مشک‌فام را

گفت مردم ز تشنگی دریاب / آتشم را بکش به لختی آب

کلاه سعادت یکی بر سرش / گلیم شقاوت یکی در برش

در لب تشنه ما بین و مدار آب دریغ / بر سر کشته خویش آی وز خاکش برگیر

بر در شاهم گدایی نکته‌ای در کار کرد / گفت بر هر خوان که بنشستم خدا رزاق بود