آزمون آنلاین فارسی 1 - درس چهاردهم: طوطی و بقال | آزمون شماره 16046

گلاب است گویی به جویش روان / همی شاد گردد به بویش روان

مدتی سجاده‌ی تقوا به دوش انداختی / چند روزی هم سبو بر دوش می باید کشید

بیا و برگ سفر ساز و زاد ره برگیر / که عاقبت برود هر که او ز مادر زاد

بر دوخته ام دیده چو باز از همه عالم / تا دیده‌ی من بر رخ زیبای تو باز است

آغاز عربده و سفاحت نهاد

از او آن صفت می‌زاید و از من این صورت می‌آید.

بر سبیل تلطّف جوابش باز داد.

من از وی در غضب نشوم و او از من صاحب ادب می‌شود.

غمناک، گلدان، دبیرستان

کوهان، نمکدان، باغچه

گلگون، سایه‌سار، روان

گرفتار، مهوش، کارگر

خزاین پر از بهر لشکر بود/ نه از بهر آذین و زیور بود

ضرورت نباشد بر افتاده زور/ برد مرغ دون دانه از پیش مور

اگر زیردستی برآید ز پای/ حذر کن ز نالیدنش بر خدای

گرفتیم عالم به مردی و زور/ ولیکن نبردیم با خود به گور

چون به سختی در بمانی تن به عجز اندر مده/ دشمنان را پوست برکَن دوستان را پوستین
 

هدیه‌ها می داد هر درویش را/ تا بیابد نطق مرغ خویش را
 

آن که دنیا را جمال است آن که دین را قوّت است/ آن که دولت را ثیاب است آن که شاهی را شعار
 

به گفتار ضایع مکن خویش را/ مشوران دل حکمت‌اندیش را