آزمون آنلاین فارسی 1 - درس هفدهم: سپیده دم | آزمون شماره 3610

ای گلبرگ جوان برِ دولت بخور که من / در سایه ً تو بلبل باغ جهان شدم 

فراوان سخن باشد آکنده گوش / نصیحت نگیرد مگر در خموش

کمال است در نفس انسان سخن / تو خود را به گفتار ناقص مکن

گفتی ز سرٌ عهد ازل یک سخن بگو / آن که بگویمت که دو پیمانه در کشم

ماجرای دل خون گشته نگویم با کس / زانکه جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم

روزگارا طاق ایوان فلک در هم شکن / طاق ایوان گو ممان چون کسری عالم نماند 

از لب لعل توام کار به کام است امشب / دولتم بنده و اقبال غلام است امشب 

تا بدیدم حلقه ی زلف تو روز من شب است / تا ببوسیدم سر کوی تو جانم بر لب است

تو آن ذاتی که کردندت سجده / تویی از آفرینش عین زبده

همه سجده به ما کرده ملایک / که ادم زبدۀ کل ممالک

نبات عالم و حیوان و گوهر / سراسر ادمی را شد مسخّر

فنون هنر فکرتت را مسلّم / جهان سخن خامه ات را مسخّر

دردمندی من سوخته‌ی زار و نزار / ظاهراً حاجت تقریر و بیان این همه نیست

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد / ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست

 گفته‌ای لعل لبم هم درد بخشد هم دوا / گاه پیش درد و گه پیش مداوا میرمت

ساقی بیا که هاتف غیبم به مژده گفت / با درد صبر کن که دوا می‌فرستمت

الف – د – ج – ب 

د – الف – ب - ج 

ج – ب – د – الف 

ب – ج – الف - د