آزمون آنلاین فارسی 1 - درس سوم: پاسداری از حقیقت | آزمون شماره 16721

هرگه که یادم آید از آن سید شهید               عیشم شود منغّص و عمرم شود هبا

در آرزوی آب، چون اویی بداد جان               لعنت بر این جهان به نفرین بی‌وفا

رمز قرآن از حسین آموختم               ز آتش او شعله‌ها اندوختم

تار ما از زخمه‌اش لرزان هنوز               تازه از تکبیر او ایمان هنوز

کرد این خیال وهم غلط کار، کآن غبار     /     تا دامن جلال جهتان آفرین رسید

هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال/ او در دل است و هیچ دلی نیست بی‌ملال

جهان پردرد می‌بینم دوا کو         /  دلِ خوبان عالم را وفا کو

سراسر جمله عالم پر شهید است    /   شهیدی چون حسین کربلا کو

ز شرم بیدلی خود گداختم «بیدل»/ دلی ندارم و سودایی وصال تواَم

تا که سرو از شرم قدّت قد خود پنهان کند/ تا زبان اندر کشد سوسن که تو سوسن تری

خشک گردید و نشد طفلی از او شیرین کام/ خجلت از نخل دل بی‌ثمر خود داریم

سرو اگر جلوه کند با تن عریان به چمن/ شرمی از جلوهٔ آن سرو قبا پوشش باد

ب - د - ه - الف - ج

ج - الف - ه - ب - د

ج - الف - ب - ه - د

ب - الف - ج - د - ه

غرض از نوشتن رقعه- پلاس کهنه- گذاردن و اجازه دادن- فراغ و آسایش

خواستن دینار مغربی- ابوالفتح احمد- عذر خواستن- قوک و غورباغه

اهلیّت و شایستگی- بهایم و چهارپایان- تسبیح و سبحان‌اللّه گفتن- قیّم و سرپرست

 خشنودی خدای عزّ و جلّ- جلّ جلاله- عذاب قرض و دین- چهره و منظر