آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 8560

حرم شادی کنان بر طاق ایوان/که مروارید بر تاجش ببارند

زمین می گفت عیشی خوش گذاریم/ازین پس، آسمان گفت ارگزارند.

من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال/کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم

زهی حمیده خصالی که گاه فکر صواب/تو را رسد که کنی دعوی جهانبانی

می‌گفت: به شتر افسار گسیخته می‌‌مانی؛ شلخته و هردم بیل و هپل و هپو هستی؛ جلو پایت را نگاه نمی‌کنی. 

خیال می‌کردم عینک مثل تعلیمی یک چیز فرنگی معابی است که مردان متمدن برای قشنگی به چشم می‌گذارند.

تمام غفلت‌هایم را که ناشی از نابینایی بود حمل بر بی استعدادی و مهملی و ولنگاری‌ام کردند. 

ننه مهمان عزیزی بود. زادالمعاد و کتاب دعا و کتاب جودی و هر چه از این کتب تعزیه و مرثیه بود همراه داشت.

دو

یک

سه

چهار

محمّد بن منوّر، نادر ابراهیمی، رسول پرویزی

محمّد عوفی، رسول پرویزی، نادر ابراهیمی

محمّد بن منوّر، رسول پرویزی، نادر ابراهیمی

عطّار، نادر ابراهیمی، رسول پرویزی

دو

یک

چهار

سه