آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 771

دل من بستۀ زنجیر سر زلف تو شد / با گرفتار خود اي سست‌وفا سخت مکوش

پاسخ تلخ تو و خندة شیرین با هم/ نوش در نیش نهان گشته و نیش اندر نوش

دوش سیلاب غمم تا به سر زانو بود / امشب اي دوست چه تدبیر که بگذشت ز دوش

داد عشّاق بده، وقت خود از دست مده/ وقت آن است که گیري سخن ما در گوش

داغ پنهانم نمی بینند و مهر سر به مهر / آن چه بر اجزای ظاهر دیده اند آن گفته اند

آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر / شیرین لبان نه شیر که شکّر مزیده اند

رنگ دستت نه به حنّاست که خون دل ماست / خوردن خون دل خلق به دستان تا چند؟

نه من از دست نگارین تو مجروحم و بس / که به شمشیر غمت کشته چو من بسیارند

می‌گفت: به شتر افسار گسیخته می‌‌مانی؛ شلخته و هردم بیل و هپل و هپو هستی؛ جلو پایت را نگاه نمی‌کنی. 

خیال می‌کردم عینک مثل تعلیمی یک چیز فرنگی معابی است که مردان متمدن برای قشنگی به چشم می‌گذارند.

تمام غفلت‌هایم را که ناشی از نابینایی بود حمل بر بی استعدادی و مهملی و ولنگاری‌ام کردند. 

ننه مهمان عزیزی بود. زادالمعاد و کتاب دعا و کتاب جودی و هر چه از این کتب تعزیه و مرثیه بود همراه داشت.

شش

هفت

هشت

نه