آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هجدهم : خوان عدل | آزمون شماره 1324

حکایت غم او من نگفته ام تنها / که این مقدّمه هم گبر و هم مسلمان گفت

کمال حسن تو را من به راستی گفتم / که حدّ خوبی گل را هزاردستان گفت

فغان که کام مرا تلخ کرد شرینی / که با لبش نتوان حرف شکرستان گفت

چرا به سر ننهد هدهد صبا افسر/ که وصف شهر سبا را برِ سلیمان گفت

بپیچید ضحاک بیدادگر/ بدریدش از حول گفتی جگر 

ساروان بار من افتاد خدا را مددی/که امید کرمم همره این محمل کرد 

بود بی مدد تو صدر وزرات خالی/بود بی حشمت تو کار ممالک مهمل 

بهشتی بد آراسته پر زنور/ پرستنده بر پای و برپیش حور 

هول و ترس- روز هشر- غلیان و خروش

قوی و نیرومند- خصلت درونی- طرز و طور

حصار ده- برّ و بحر- درهم‌تنیده

میوه‌جات صیف- عادل مطلق- قایق‌ها و صخره‌ها

اوست که عادل مطلق است/ و خوان عدل خود را بر همگان گسترده. (بی‌قید و شرط ـ سفره)
 

دم فرو دادن و برآمدنش؛ آن یکی ممدّ حیات است و این یکی مفرّح ذات. (ادامه دهنده ـ شادی‌بخش)
 

بگذار بر پشت زین خود معتبر بمانم/ تو در کلبه و خیمه خود باز بمان. (محترم و بااعتبارـ چادر)
 

او اختران را در آسمان نهاده/ تا به برّ و بحر نشانمان باشند/ تا نگه به فرازها دوزیم. (خشکی و بیابان ـ قسمت‌های بالا و دوردست‌ها)