آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 7121

ابلیس پرتلیس یکبار گرد او طواف میکرد و بدان یک چشم،اعورانه بدو در می نگریست

ابلیس با خود گفت: "اگر ما را آفتی رسد از این شخص از این موضع تواند بود                 

ابلیس را چون در دل آدم بار ندادند مردود همۀ جهان گشت 

چون کار دل به این کمال رسید،گوهری بود در خزانۀ غیب که آن را از نظر خازنان پنهان داشته بود 

بذل او پشت ملت نبوی/شرم او روی دولت اموی

علم تنزیل مر ورا حاصل/دل او سرّ وحی را حامل

یکی لطیفه ز من بشنو ای که در آفاق/سفر کنی و لطایف ز بهر و کان آری

تو را چه غم که مرا در غمت نگیرد خواب/تو پادشاه کجا یاد پاسبان آری

زنبور درشت بی مروت را گوی / باری چو عسل نمیدهی نیش مزن 

خدای را به می ام شستشوی خرقه کنید/ که من نمی شنوم بوی خیر از این اوضاع

امیدوار بود آدمی به خیر کسان/مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان

آن دوست که گفته ای به ما خير رساند / گو، رو که مرا به خیر تو مرحمتی نیست