آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس چهارم : سبک شناسی قرن های 7 و 8 و 9 (سبک عراقی) | آزمون شماره 8814

فراق _ باور به قضا و قدر

زمینی‌بودن معشوق _ ذهن‌گرایی با توجه به دنیای درون

رواج روحیۀ عرفانی _ بازتاب اندک علوم در شعر

وصال _ ستایش عشق

افزایش لغات عربی در شعر_کاهش توجه به علوم ادبی

کاهش استفاده از لغات قدیم فارسی_رواج قصیده و شعر درباری

باور به قضا و قدر_تثبیت جایگاه تخلص در پایان غزل

رواج استفاده از «در» به جای «اندر»_رونق‌یافتن غزل‌سرایی

و در آن معرکه، امیرزاده ابوبکر داد مردی و دلاوری داد و به زخم تیر، نفیر از رومیان برآورد.

چندان سوار و پیاده به قتل آوردند که از کشته‏ها، پشته‏ها برآمد؛ چنانکه سواران بر کشتگان می‏گذشتند و اسب و استر به دشواری می‏رفت.

و سلطان بر لطایف صنع باری تعالی شکر می‏گفت که فیلی که جز به استعمال حیل و تعاون اعوان و تجلّد مردان به دست نیاید، به لطف و الهام او از معابد اصنام مفارقت کند.

هیزم جمع آوردند و گرداگرد آن چیده، دم می‏دمیدند و در برابر ایشان مرغی به درختی آواز می‏داد.

دعوی درست نیست گر از دست نازنین / چون شربت شکر نخوری زهر ناب را (تحمل سختی‌های عشق)

زهد پیدا کفر پنهان بود چندین روزگار / پرده از سر برگرفتیم آن همه تزویر را (نفی ریا)

دیگری را در کمند آور که ما خود بنده‌ایم / ریسمان در پای حاجت نیست دست‌آموز را (ستایش اسارت در عشق)

گر هزارت غم بود با کس نگویی زینهار / ای برادر تا نبینی غمگسار خویش را (تأکید بر عدم رازداری در عشق)