آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس چهارم : سبک شناسی قرن های 7 و 8 و 9 (سبک عراقی) | آزمون شماره 8021

سیر سپهر و دور قمر را چه اختیار / در گردش‌اند برحسب اختیار دوست

چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد / ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم

شهریارا، برخور و شادی کن و رامش فزای / زین همایون‌نوبهار و زین مبارک‌روزگار

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال / به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق

همی‌رفت از بر گردون، گهی تاری گهی روشن / وزو گه آسمان پیدا و گه خورشید ناپیدا

چراغ است مر تیره شب را بسیچ / به بد تا توانی تو هرگز مپیچ

بهار از عارض خوبش همانا نسبتی دارد / که ایدون دلگشا و دلپذیر و دلستان باشد

ای مه ز اجلالت خجل عشقت ز خون ما بحل / چون دیدمت می‌گفت دل جاء القضا جاء القضا

شکفته لالۀ نعمان بسان خوب رخساران/ به مشک اندر زده دل‌ها، به خون اندر زده سرها (واقع‌گرایی یا توجه به دنیای درون)

وان گاه ز جان آینه‌ای ساز مدام/ آن آینه در مقابل جانان دار (رواج روحیه عرفانی و اخلاقی)

حافظ ز خوبرویان بختت جز این قدر نیست/ گر نیستت رضایی، حکم قضا بگردان (باور به قضا و قدر)

شب هجران تو از روز قیامت کم نیست/ غالباً روز قیامت شب هجران باشد (فراق)

 هرچه ز نیک و بد است چون همه در دست اوست      بر من مسکین چرا خط خطا می‌کشد

از سر پرآرزو دل زردرویی می‌کشد             عاقل از بالای جاهل زردرویی می‌کشد

چو خورشید است پیدا راز عشق از سینة عاشق          نباشد نامة پیچیده صحرای قیامت را

رتبة آزادگی بنگر که نخل میوه‌دار      از حجاب سرو نتوانست سر بالا کند