آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 7997

پشتم خمیده ماند ز بار گران عشق / چون شاخه ضعیف ز بار گران برف

 ننگرد دیگر به سرو اندر چمن / هر که دید آن سرو سیم‌اندام را

 ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی است / حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالی است

 گرچه از کبر، سخن با منِ درویش نگفت / جان فدای شکرین پسته خاموشش باد

 نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس / که عندلیب تو از هر طرف هزارانند

سعدیا کنگره وصل بلند است و هر آنک / پای بر سر ننهد دست وی آن جا نرسد

از بهر من بخر دهلی از دهل زنان / تا برکنم ز باغ جهان شاخ و بیخ غم

ز شوق روی تو اندر سر قلم سودا / فتاد و چون من سودازده به سر می‌گشت

چون صبا شرح گلستان جمالت می‌داد        از هوا دامن گل بر سر صحرا می‌ریخت

مرا یاقوت او قوت روان است           ولی اشکم چو یاقوت روان است

ساقی می چون زنگ ده کآیینه جان من است       باشد که بزداید دلم ز آیینه جان زنگ را

می‌خورد از جام لعلش باده خون           می‌برد ز افعی زلفش موی موی