آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 6088

برافروخت آن ماه چون آفتاب / فروریخت بر گل ز نرگس گلاب

فرود آمد ز تخت آن روز دلتنگ / روان کرده ز نرگس آب گلرنگ 

چو تنها ماند ماه سرو بالا / فشاند از نرگسان لؤلوی لالا 

بیا که لعل و گهر در نثار مقدم تو / ز گنجخانۀ دل میکشم به روزن چشم 

سه

چهار

پنج

شش

گلزار رخت هست چنان تازه بهاری / کاو را خللی نیست ز هر باد خزانی

 بوی آغوش تو را از نفس گل شنوم / گل نورسته مگر دوش در آغوش تو بود؟

 آخر ای ماه جهان‌تابم! چه کم گردد ز تو / گر شبی پروانه شمع شبستانت شوم؟

 همچو گوهر گر دلم از سنگ گردد دور نیست / دور از مژگان ابر نوبهار افتاده ام

 نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس / که عندلیب تو از هر طرف هزارانند

سعدیا کنگره وصل بلند است و هر آنک / پای بر سر ننهد دست وی آن جا نرسد

از بهر من بخر دهلی از دهل زنان / تا برکنم ز باغ جهان شاخ و بیخ غم

ز شوق روی تو اندر سر قلم سودا / فتاد و چون من سودازده به سر می‌گشت

چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود / ندانستم که این دریا چه موج خون‌فشان دارد

چه آسان می‌نمود اوّل غم دریا به بوی سود / غلط کردم که این طوفان به صد گوهر نمی‌ارزد

ایمنی جستم ز ویرانی ندانستم که چرخ / گنج خواهد خواست جای باج از این ملک خراب

می‌رسانم شبنم خود را به خورشید بلند / تا به چند از لاله دندان بر جگر باشد مرا