آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 9782

باد ها بی کارند / ابرها خشک  و خسیس / هق هقِ گریه خود را خوردند

در چراغ دو چشم او زد تیغ / نامدش کشتن چراغ دریغ 

ما آبروی فقر وقناعت نمی بریم / با پادشه بگوی که روزی مقدر است 

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه / کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود 

به چون تو محتشمی بیبها سخن ندهم / بده ز لعل شکربار قند و بستان دُر 

دلدار من جاندار من شمشاد خوشرفتار من / چون دیده دُربار من لعلش گهربار آمده 

از کف تو ای قمر باغ دهان پر شکر / وز کف تو بی خبر با همه برگ و نوا 

باغ سلام میکند ، سرو قیام میکند / سبزه پیاده میرود، غنچه سوار میرسد 

چمن باز نو شد به شمشاد و سرو / خرامش درآمد به کبک و تذرو

بتان چین به خدمت سرنهادند / بسان سرو بر پای ایستادند 

سایه‌ی بالای آن سرو از سر من کم مباد / زان‌که بر من رحمتی از عالم بالاست این

کسی که قامت او را به سرو نسبت کرد / مکن قبول که کوته‌نظر نگوید راست

نقاب گل کشید و زلف سنبل / گره‌بند قبای غنچه وا کرد 

من صدای قدم خواهش را می‌شنوم / و صدای پای قانونی خون را در رگ / تپش قلب شب آدینه / شیهه پاک حقیقت از دور ....

کس چو حافظ نگشود از رخ اندیشه نقاب / تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند 

دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو / گوش طرب به دست تو بی‌تو به سر نمی‌شود 

کنایه

استعاره مصرحه

تشخیص

حس آمیزی