آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس یکم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن‌های 7 و 8 و 9 | آزمون شماره 8137

مثنوی‌سرایی

غزل‌سرایی

قصیده‌سرایی

قطعه‌سرایی

شنوده پند و شو آزاد از رنج/ که این ده پند باشد به ز صد گنج

قصۀ موش و گربۀ مظلوم/ گوش کن همچو درّ غلتانا

جنون آوارۀ دیر و حرم عمری است می‌گردم/ مکاتیب نفس پر هرزه عنوان بود در دستم

تحفه الاحرار لقب دادمش /تحفه به احرار فرستادمش

هنرمندان، قرآن کریم و شاهنامه فردوسی را به خط خوش نگاشتند و با تصویری زیبا آراستند.

زبان شعر جز در سروده‌های شاعران شاخص مانند خواجو و حافظ، به سستی گرایید.

عراق عجم و مهمتر از آن شهر شیراز همچنان در حکم مرکز ادبی این عصر به شمار می‌رفت.

قلمرو بالندگی زبان و فرهنگ فارسی نیز عرصه وسیعی یافت، به طوری که از شبه قاره تا آسیای صغیر، بسیاری به این زبان سخن می‌گفتند.

خواجوی کرمانی-ابن یمین -حمدالله مستوفی

سلمان ساوجی -حافظ -سعدی

عطاملک جوینی-نجم دایه- عبید زاکانی

شاه نعمت الله ولی- شمس قیس رازی- جامی

آمیختگی زبان فارسی با زبان عربی بسیار کمتر شود.

افراد بسیاری به شعر و شاعری روی بیاورند.

در قرن هشتم ابتکارات و نوآوری‌هایی در سایر قالب‌های شعری نیز ایجاد شود.

در قرن هفتم شاعران بزرگی در غزل ظهور کنند و این نوع از شعر فارسی را به اوج برسانند.