آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 7915

سعادت به بخشایش داور است               نَ در چن/گِ بازو /ی زو را/ورست

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را           ور قص د آ/ زا رم کنی/ هر گز نیا / زارم  تو را

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود               وا ر ه د / از حد ج هان/ بی ح د و ان / دا زه شَ ود

دریادلان راه سفر در پیش دارند                 پا  در  رکا / ب راهوا / رِ خویش دا / رَند

به دنبال محمل چنان زار گریم / که از گریه‌ام ناقه در گل نشیند

غافل مباش ار عاقلی، دریاب اگر صاحبدلی / باشد که نتوان یافتن دیگر چنین ایّام را

بگفت ای برادر غم خویش خور / که از عمر بهتر شد و بیشتر

تا که خرابم نکند کی دهد آن گنج مرا / تا که به سیلم ندهد کی کشدم بحر عطا

امشب که بزم عارفان از شمع رویت روشن است / آهسته تا نبود خبر رندان شاهدباز را

چرخ بگردید بسی تا که چنین چرخ زدم / یار بنالید بسی تا که در این غار شدم

عالم همه دریا شود دریا ز هیبت لا شود / آدم نماند و آدمی گر خویش با آدم زند

گر پای بر فرقم نهی، تشریف قربت می‌دهی / جز سر نمی‌دانم نهادن عذر این اقدام را

اگر شاعری را تو پیشه گرفتی / یکی نیز بگرفت خنیاگری را

چنین آدمی مرده به ننگ را / که بر وی فضیلت بود سنگ را

چو سرگشته دیدند درویش را / یکی گفت پرورده خویش را

 گنه عفو کرد آل یعقوب را؟ / که معنی بود صورت خوب را

مگر به خواب بدیدم که مه مرا برداشت       ببرد بر فلک و بر فلک نهاد مرا (دولختی)

گفتی گزیدی بر ما و کانی                                بر بی‌گناهی بهتان چه باشد (دولختی)

گلزار کند عشقت آنِ شوره خاکی را       دربار کند موجب این جسم سحابی را (تک‌پایه‌ای)

چو رکاب مصطفایی سوی عفو روی آرد      دو هزار بولهب هم خوش و پر نیاز گردد (تک‌پایه‌ای)