آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 7631

پر می‌زند از شوق لبش طوطی جانم / آری چه کنم چون شکرستان من آن‌جاست

جایی که عروسان چمن جلوه نمایند / گل را چه محل چون که گلستان من آن‌جاست

نافه را از کمند تو دل در گره / لعل را از عقیق تو خون در جگر

مرغان چمن باز چو من عاشق و مست‌اند / کان نرگس مست و گل خندان من آن‌جاست

مگذار مطرب را دمی کز چنگ بنهد چنگ را/ در آبگون ساغر فکن آن آب آتش‌رنگ را

 سخن از خرقه و سجاده چه گویی خواجو/ جام می نوش که از صومعه دور است اینجا

هر که را بینی به عالم دل به چیزی خوش بود/ عاشقان را دل به یاد چهرۀ دلبر خوش است

 هر که زین گنبد گردنده کناری نگرفت/ چون مه نو به همه شهر شد انگشت‌نمای

لنگر بی مدّعایی چشم حیران را بس است / این صدف را گوهر یکدانه‌ای در کار نیست

کنون که چشمه قند است لعل نوشینت / سخن بگو و ز طوطی شکر دریغ مدار

هیچ میزانی در این بازار چون انصاف نیست / گوهر خود را نمی‌سنجی به این میزان چرا؟

ای خسرو شیرین‌سخن ای یوسف گل پیرهن / وی طوطی شکرشکن ما را زبانی دیگر است