آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 6336

با وجود حسن رخسارت که شهری مست از اوست / من خراب حُسن طبع و مست گفتار توام

خورشید بر سرو روان دیگر ندیدم در جهان / وصفت نگنجد در بیان نامت نیاید در قلم

چندین هزار رهرو دعوی عشق کردند / بر خاتم طریقت منصور چون نگین است

بی‌ ماه مهر افروز خود تا بگذرانم روز خود / دامی به راهی می‌نهم مرغی به دامی می‌زنم

ز داغم پرده برگیر آتشی در جان دریا زن / ز چشمم آستین بردار و گوهر را تماشا کن

هر چه در باب لب لعل تو گوید «خواجو» / جمله در گوش کن ای دوست که مروارید است

بگذارم این قفس که پر و بال من شکست / زان سوی کاینات یکی بال گسترم

تا باغ زردروی شد از گشت روزگار / بر سر نهاد توده کافور، کوهسار

گویی شب هجر تو چو بخت سيه من               از تار سر زلف تو آموخته تاری 

من از لب میگون تو مستی طلبیدم                 شد حاصلم از چشم خمار تو خماری 

رقص آیدم از ساز تو چون زهره چنگی              ای لعبت تنبوری و ای آفت تاری 

پیش رخ روشن تر از آیینه ات ای ماه               خورشید کشد آرزوی آینه داری