آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 7641

من که از پسته و بادام تو دورم باری / دست بیگانه بدان سیب زنخدان مگذار

روی خود را بر کف پایش بمالم همچو سنگ / بعد از این با زلفش ار چون شانه نتوانم نشست

زبانش به کردار برنده تیغ / چو دریا دل و کف چو بارنده میغ

مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود / ناز چشم تو به قدر مژه برهم زدنی

آن نه روی است که یک باغ‌ گل و نسرین است / وان نه خال است که یک چرخ مه و پروین است

کو پیک صبح تا گله‌های شب فراق / با آن خجسته طالع فرخنده پی کنم

طوطی خوش‌لهجه‌ام خاموشیم از حیرت است / صد زبان دارم ولی راه زبان گم کرده‌ام

که از تفّ آن کوه آتش برست / همه کامه دشمنان گشت پست

سواران لشکر برانگیختند /  همه دشت پیشش درم ریختند

دفتر فکرت بشوی گفته سعدی بگوی /  دامن گوهر بیار بر سر مجلس ببار 

گر گدایی کنی از درگه او کن باری /  که گدایان درش را سر سلطانی نیست

قراری بسته‌ام با مِی‌فروشان /  که روز غم به جز ساغر نگیرم

نقش‌بندی بی‌قلم نه کار هر صورت‌گری است / چهره‌پرداز خط سبز بتان پیداست کیست

جُست آب را سکندر و شد خضر کامیاب / روزی به قسمت است نه کوشش در این‌ سرا

یک هفته پدیدار بود نرگس دشتی /  و آن نرگس چشم تو همه ساله پدیدار

همّت دریادلان ظاهر به دولت می‌شود / در بلندی گوهرافشان می‌شود ابر بهار