آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس سوم : تشبیه | آزمون شماره 8936

چون از کمند عشق امید خلاص نیست/ رغبت بود به کشته‌شدن پای‌بند را

همچو خورشید ار برآید ماه بی‌مهرم به بام/ مهر بفزاید ز ماه طلعتش برجیس را

ای رخت آینۀ جان، می چون زنگ بیار/ تا ز آیینۀ خاطر ببرد زنگ مرا

اگر همچون خضر خواهی که دایم زنده‌دل باشی/ روان در پای جانان ریز اگر دستت دهد جان را

هم‌چو خورشید رخ اندر پس دیوار مپوش / زان که کس چشمه‌ی خورشید به گل ننهفته است

ای که زلف سیهت بر گل روی آشفته است / ز آتش روی تو آب گل سوری رفته است

از سر زلف درازت نکنم کوته دست / که به هر تار سر زلف تو ماری خفته است

باده پیش آور که از عکس می و مهر رخت / در دلم گویی که صد خورشید تابان تافته است

از هر کرانه تیر دعا کرده ام روان / باشد کزین میانه یکی کارگر شود

زاهد اگر به حور و قصور است امیدوار/  ما را شراب‌خانه قصور است و یار حور

به سعی خود نتوان‌ برد پی به گوهر مقصود / خیال بود که این کار بی حواله برآید

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست / چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا / سرها بریده بینی بی‌جرم و بی‌جنایت

 جان من دائم دژم باشد به‌سان چشم او / زلف او دائم به خم باشد به‌سان پشت من

گناه چشم سیاه تو بود و گردن دلخواه / که من چو آهوی وحشی ز آدمی برمیدم 

دلم که چون سر زلف تو می‌رود بر باد / به دام عشق درافتاد هر چه بادا باد