آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس سوم : تشبیه | آزمون شماره 7957

که نیم کوهم ز صبر و حلم و داد / کوه را چون در رباید تندباد

نه تلخ است صبری که بر یاد اوست / که تلخی شکر باشد از دست دوست

رنگین‌سخنان در سخن خویش نهانند / از نکهت خود نیست به هر حال جدا گل

بکوش اندر بهار زندگانی /  که شد پیرایه پیری جوانی

نی مپندار که حرفی به زبان آرم اگر / تا به سینه چو قلم باز شکافند سرم

خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست / طوبی غلام قد صنوبر خرام اوست

دهان به شکوه خونین چو لاله باز مکن / که مرهم است خموشی زبان سوخته را

من که از آتش دل چون خم می در جوشم / مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم

چو آفتاب مِی از مشرق پیاله برآید / ز باغ عارض (چهره) ساقی هزار لاله برآید

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید / فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید

دهان غنچه بدرّد نسیم باد صبا / لبان لعل تو وقتی که ابتسام (خنده) کنند

ای گوی حسن برده ز خوبان روزگار / مسکین کسی که در خم چوگان چو گو (گوی) بود

گر ندارد با دل سرگشته خواجو نزاع / هندوی زلفش چرا بر وی تطاول می‌کند؟ (تطاول: ستم)

لنگر حلم تو ای کشتی توفیق کجاست؟ / که در این بحر کرم غرق گناه آمده‌ایم

دهانش بی گمان همچون دلم تنگ/ میانش بی سخن همچون دهان هیچ

دل صنوبری‌ام هم‌چو بید لرزان است / ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

ﺻﻮﻓﻲ ﻫﻨﻮز ﺻﺎﻓﻲ رﻧﺪان ﻧﺨﻮرده اﺳﺖ         ﺳﺎﻗﻲ ﺑﺮاى او ﻗﺪﺣﻲ زﻳﻦ ﺳﺒﻮ ﺑﺒﺮ

ﺗﺎ ﻋﺮض رﻧﮓ و ﺑﻮ ﻧﻜﻨﺪ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺑﺎغ رو      ﺑﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺑﺮده و رﻧﮕﺶ ز رو ﺑﺒﺮ

در زﺣﻤﺘﻢ ز درد ﺳﺮ و ﮔﻔﺖ و ﮔﻮى ﻋﻘﻞ      اى ﻋﻘﻞ از ﺳﺮم ﺑﺮو اﻳﻦ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﺑﺒﺮ

ﻣﻲ آورم ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺣﺎﺟﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ     ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺻﺎﺣﺐ روى ﻧﻜﻮ ﺑﺒﺮ