آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس سوم : تشبیه | آزمون شماره 6964

دعوی درست نیست گر از دست نازنین/ چون شربت شکر نخوری زهر ناب را

سعدی نگفتمت که مرو در کمند عشق/ تیر نظر بیفکند افراسیاب را

سعدی تو مرغ زیرکی خوبت به دام آورده‌ام/ مشکل به دست آرد کسی مانند تو شهباز را

گر من از سنگ ملامت روی برپیچم زنم/ جان سپر کردند مردان ناوک دلدوز را

تافته اندر دلم پرتو مهر رخت/ میکنم از آب چشم خانه دل را خراب

لبتشنه چند باشی، در ساحل تمنا؟/ انداز خویشتن را در بحر بینهایات

دلم که در سر زلف تو شد، توان گَهگَه/ ز آفتاب رخت سایه ای بر آن انداخت

عراقی بار دیگر توبه بشکست / ز جام عشق شد شیدا و سرمست

چون از کمند عشق امید خلاص نیست/ رغبت بود به کشته‌شدن پای‌بند را

همچو خورشید ار برآید ماه بی‌مهرم به بام/ مهر بفزاید ز ماه طلعتش برجیس را

ای رخت آینۀ جان، می چون زنگ بیار/ تا ز آیینۀ خاطر ببرد زنگ مرا

اگر همچون خضر خواهی که دایم زنده‌دل باشی/ روان در پای جانان ریز اگر دستت دهد جان را

از بس که تن ز آتش حسرت گداخته است/ از دیده خون گرم فشانم به جای اشک

منم ابر و تویی گلبن که می‌خندی چو می‌گریم/ تویی مهر و منم اختر که می‌میرم چو می‌آیی

عمری از سنگ حوادث سوده گشتم چون غبار/ تا به امداد نسیمی ره به کویی یافتم

از ساغر خونین شفق باده ننوشیم/ وز سفرۀ رنگین فلک لقمه نگیریم

بسوزم از غم و پروانه‌وار دم نزنم/ بسان شمع گَرَم جمله سر زبان گردد

از روی لاله‌گون تو در خون تپید رنگ/دیوانه‌وار پیرهن گل درید رنگ

گهی چون خرمن مشک است بر پیروزه‌گون مفرش/ گهی چون تودۀ ریگ است بر زنگارگون صحرا

زمین پیروزه‌گون گردد هوا بیجاده‌گون گردد/همه عالم نگون گردد، جهان آید به زیر اندر