آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس سوم : تشبیه | آزمون شماره 8503

دلم از پرتو خورشید رخت قندیلی است/ کز سر زلف تو آویخته با سلسله‌ها

می‌روم کوه‌های غم بر دل/ از درت می‌برم گرانی‌ها

چون صف دل‌ها شکستی زین مکن رخش جفا/ شرط نبود رفتن از پی لشکر مغلوب را

برکش ای صوفی ز سر این خرقۀ سالوس را/ جام می بستان و بشکن شیشۀ ناموس را

چو درد از کیمیای صبر درمان می‌شود صائب / چرا پیش طبیبان کس لب اظهار بگشاید

به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس / که به هر حلقۀ موییت گرفتاری هست

کیست آن لعبت خندان که پری‌وار برفت / که قرار از دل دیوانه به یکبار برفت

آتش صبر تو سوزد آتش هستیت را / آتش اندر هست زن و اندر تن هستی نژاد

چو آفتاب مِی از مشرق پیاله برآید / ز باغ عارض (چهره) ساقی هزار لاله برآید

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید / فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید

دهان غنچه بدرّد نسیم باد صبا / لبان لعل تو وقتی که ابتسام (خنده) کنند

ای گوی حسن برده ز خوبان روزگار / مسکین کسی که در خم چوگان چو گو (گوی) بود