آزمون آنلاین فارسی 2 - درس دوازدهم : کاوه ی دادخواه | آزمون شماره 2300

دو

سه

چهار

یک 

خاک پای تو بود دیده ی دولا را کحل/پی تیر تو بود طایر نصرت را بال 

تو خاتمی شهان را هر مملکت که ان را / آوازه بود آمد امروز در نگینت

این سرای بی ستون را طاقی از نو ساختند/ وین حصار نیلگون را حلقه ای بر در زدند 

آن که درگاه رفیعش ملک  و دین را مأمن است/آستان بار گاهش خسروان را مسکن است 

به هند آمدم بعد از آن رستخیز / وز آن جا به راه یمن تا حجیز

دست حاجت که بری پیش خداوندی بر / که کریم است و رحیم است و غفور است و ودود 

نه هرجا که بینی خطی دلفریب / توانی طمع کردنش در کتیب

لیک بر شیری نکن هم اعتمید / اندر آ در سایه نخل امید

 از آن پس چنین گفت با موبدان / که ای پرهنر نامور بخردان (روحانیان زردشتی ـ مخفف بی‌خرد)

 یکی محضر اکنون بباید نوشت / که جز تخم نیکی سپهبد نکشت (دفترخانه ـ فرماندار سپاه)

بدو گفت مهتر به روی دژم / که بر گوی تا از که دیدی ستم؟ (بزرگ‌تر و مجازاً شاه ـ خشمگین)

 ز بیم سپهبد همه راستان / بدان کار گشتند همداستان (درستکاران ـ داستان گفتن با یکدیگر)