آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفدهم : خاموشی دریا | آزمون شماره 8510

چون نیست هیچ‌کس به فریاد من رسد / خود رقص می‌کنم چو سپندار نوای خویش

گل آن‌چنان فریفته‌ی حسن خود شده است / کز شبنم است آینه دائم برابرش

تمیز نیک و بد روزگار کار تو نیست / چو چشم آینه، در خوب و زشت حیران باش

ز خار زار تعلّق، کشیده دامن باش / به هر چه می‌کشدت دل، از آن گریزان باش

طراز و رتبه- تجسم و تصوّر

متبوع و پیروی‌شده- طوفان و خروشان

فطرت و سرشت- گذاردن و وضع‌کردن

عطف و ربط- غوغا و هیاهو

تشبیه، مجاز، جناس      

حس‌آمیزی، اسلوب معادله، تشخیص
 

اسلوب معادله، استعاره، کنایه                

استعاره، تشبیه، واج‌آرایی
 

ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند / تا تو نانی به کف آوری و به غفلت نخوری
 

تا زمین و آسمان خندان شود / عقل و روح و دیده صدچندان شود
 

تو شمع انجمنی یک زبان و یک دل شو / خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش
 

تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز/ وگرنه عاشق و معشوق رازدارانند
 

از آسمان تاج بارد اما بر سر آن کس که سر فرود آرد. (متواضع بودن)
 

شوق همیشه کور است مگر آن که دانشی باشد. (ناتوان بودن)
 

کار همیشه تهی است مگر آن که مهری باشد. (سود نداشتن)
 

شما را اگر توان نباشد که کار خود به عشق درآمیزید و پیوسته بار وظیفه‌ای را بی‌رغبت بر دوش کشید ، زنهار دست از کار بشویید. (ترک کردن)