آزمون آنلاین فارسی 2 - درس دهم : بانگ جَرَس | آزمون شماره 4170

باری است سر بر دوش من خواهم فکندن بار من /باری چو باری می کشم بر دوش هم بار شما

داد تو را داد تا که داد دهی تو  /گر ندهی داد، داد از تو کند داد

دادگر آسمان که داد بشر داد /  داد که تا خاکیان، رَهند ز بیداد

بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ / در معرضی که تخت سلیمان رود به باد

بدو گفت شاه ای خردمند پور/برادر همی رزم جوید تو سور 

دریای اخضر فلک و کشتی حلال/هستند غرق نعمت حاجی قوام ما 

چون من حق فرزند بگزاردم/کسی را ز گیتی نیازاردم 

قضا گفت گیر و قدر گفت ده/ فلک گفت احسنت و مه گفت زه 

بیست‌ودوم بهمن در هیئت روزی شکوهمند آرام‌آرام از یال کوه‌های بلند و برف‌گیر فرود آمد.
 

آسمان با هفت دست گرم و پنهانی دف می‌زد و رنگین‌کمانی از شوق و شور ، کلاف ابرهای تیره را از هم باز می‌کرد.
 

خورشید در جشنی بی‌غروب ، بر بام روشن جهان ایستاده بود و ما در سایه خورشیدی‌ترین مرد قرن به بار عام رحمت الهی راه یافتیم.
 

در محوطه آفتابی انقلاب ، صبح روشن آزادی را به تماشا ایستادیم.

نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار / چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
 

دفتر دانش ما جمله بشویید به می / که فلک دیدم و در قصد دل دانا بود
 

پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت / ناخلف باشم اگر من به جوی نفروشم 
 

ایزد هرگز دری نبندد بر تو / تا صد دیگر به بهتری نگشاید